پس از موفقیت فیلم «شبی که ماه کامل شد» آبیار بار دیگر با زوج تکراری‌اش الناز شاکردوست و هوتن شکیبا با «ابلق» به سینماها آمده و این بار «بهرام رادان» را هم به ضلع سوم قصه‌اش اضافه کرده است.
ماجرای زنی در حاشیه شهر که سایه سنگین نگاه شوم و ناپاک مرد فامیل را حس می‌کند و در پی فرار از معرکه‌ای است که می‌داند دیر یا زود قربانی آن می‌شود.
قصه راحله، ماجرای واقعی صفحه حوادث روزنامه‌هاست که گاه منجر به فرجامی تلخ می‌شود اما آبیار، نیش قصه‌اش را در این فیلم با حادثه تلخ دیگری، گزنده‌تر نمی‌کند.
او در درامش تلاش کرده با ایجاد تعلیق، مخاطب را همراه کند و در سکانس‌های مختلف به‌ویژه سکانس پایانی فیلم که بیشتر شبیه به بیانه‌ای برای دفاع از حقوق زنان است، حرفش را بزند؛ اینکه اگر زنی احساس ناامنی می‌کند یا مورد آزار و اذیت قرار می‌گیرد، پنهانکاری نکند چرا که به مجرم اجازه تکرار جرم را می‌دهد. موضوعی که پوران درخشنده در «هیس، دخترها فریاد نمی‌زنند» بر آن تأکید داشت.
نرگس آبیار سلیقه و ذائقه مخاطب ایرانی را می‌شناسد، قواعد سینمای تجاری را بلد است و البته که حرفش را هم می‌زند.
زنان آثار اجتماعی او، زنانی ستمدیده هستند که صدای تظلم‌خواهی‌شان را بلند می‌کنند اما جو و عرف حاکم، حق را به آن‌ها نمی‌دهد.
آبیار در فیلم آخرش نشان می‌دهد چطور زنان در میدان بازی مردان، مقابل زنان قرار می‌گیرند و مصلحت، قربانی حقیقت می‌شود.
«ابلق» افتتاحیه‌ای طوفانی داشت به‌طوری‌که در سه روز نخست ۳۹هزار و ۳۲۵ قطعه بلیت فروخت و با بیش از ۱.۵میلیارد تومان آورده در گیشه، شروعی امیدوارکننده را رقم زد که انتظار می‌رود مانند فیلم پیشین این کارگردان، جزو فیلم‌های پرفروش اجتماعی امسال باشد.

خبرنگار: زهره کهندل